به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حجت الاسلام حسینی قمی در سخنانی با تشریح حکمت‌های امیرالمومنین علیه‌السلام به فرازی از نامه ۶۳ نهج البلاغه اشاره کرد و گفت: هدف از پذیرش ولایت و خلافت ایجاد امنیت برای مظلومان، نه ظالمان، و احیای حدود معطل الهی بود.

وی با اشاره به کتاب «فضائل الصحابه» از احمد حنبل، رئیس فرقه حنبلی‌ها، به نقل داستانی پرداخت و گفت: در این کتاب آمده است در دوران خلافت امیرالمومنین علیه‌السلام، ایشان شخصاً به بازار سر می‌زدند و از نزدیک به اوضاع کسب و کار، اقتصاد و مشکلات مردم رسیدگی می‌کردند. ایشان کسبه را نصیحت و موعظه می‌کردند و به مشکلات آنان رسیدگی می‌کردند.

حسینی قمی افزود: در روایات آمده است که امیرالمومنین علیه‌السلام در بازار به قصاب‌ها و ماهی‌فروشان می‌رسیدند و آنان را نصیحت می‌کردند. ایشان حتی بند کفش خود را به نیازمندان می‌دادند و به کسانی که آدرس می‌خواستند، راهنمایی می‌کردند. همچنین اگر کسی برای گذاشتن بار بر روی مرکب خود نیاز به کمک داشت، امیرالمومنین علیه‌السلام به او کمک می‌کرد.

وی با اشاره به آیۀ۸۳ سوره قصص «تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَهُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا» گفت: امیرالمومنین علیه‌السلام این آیه را می‌خواندند و می‌فرمودند که این آیه مخصوص صاحبان قدرت است و حاکمان باید به آن گوش فرا دهند و با مردم باشند و گرفتاری‌های آنان را ببینند و بار آنان را از دوششان بردارند.

حجت الاسلام حسینی قمی با اشاره به حکمت ۱۵۰ نهج البلاغه، آن را دریایی از موعظه‌های تربیتی و اخلاقی خواند و از اهل فضل و قلم خواست تا این حکمت نورانی را محور قلم و بیان خود قرار دهند. وی با اشاره به اینکه مرحوم سید رضی (ره) درباره این حکمت فرموده‌اند که اگر در نهج البلاغه جز این کلام نبود، برای عظمت آن کفایت می‌کرد، تأکید کرد که این حکمت باید در جلسات مذهبی و نوشته‌ها مورد توجه قرار گیرد.

حسینی قمی با اشاره به فضای ایراد این حکمت، به نقل از کنز العمال گفت: امیرالمومنین علیه‌السلام قبل از بیان این حکمت نورانی، گریه شدیدی کردند به حدی که تمام محاسن مبارکشان پر از اشک شد. دلیل این گریه و تأسف امیرالمومنین این بود که این حکمت پس از جنگ نهروان بیان شده است.

وی با یادآوری سه جنگ سنگین داخلی در دوران خلافت امیرالمومنین علیه‌السلام یعنی جنگ جمل، صفین و نهروان، افزود: این جنگ‌ها تلفات بسیاری را در بر داشت. در جنگ جمل، برخی تا ۳۰ هزار کشته از طرفین را نقل می‌کنند و جنگ صفین ماه‌ها به طول انجامید. جنگ نهروان نیز پس از جنگ صفین پیش آمد و در آن، ۱۲ هزار نفر از یاران حضرت به دلیل پذیرش حکمیت، مقابل ایشان قرار گرفتند.

حسینی قمی با اشاره به اینکه عده‌ای امیرالمومنین علیه‌السلام را به خاطر پذیرش حکمیت کافر دانستند، گفت: این طرز تفکر بسیار خطرناکی بود. در پایان این سه جنگ، امیرالمومنین یاران فراوانی را از دست داده بودند و در همین نهج البلاغه آمده است که حضرت بالای منبر نام یارانشان را می‌بردند و بلند بلند گریه می‌کردند.

وی افزود در این فضا امیرالمومنین می‌خواستند حکمت و موعظه کنند. قلب پرخون ایشان  به قدری متأثر بود که قبل از ایراد موعظه و خطبه، گریه کردند و این گریه اختیاری نبود. علاوه بر این، اذیت و آزارهای فراوانی که از ناحیه معاویه نسبت به یاران امیرالمؤمنان و سرزمین قلمرو حکومت ایشان ایجاد شده بود، نیز در این فضا تأثیرگذار بود.
 

انتهای‌پیام/