۰۹:۰۱ – ۱۸ بهمن ۱۴۰۳

باشگاه خبرنگاران جوان؛ نفیسه خلیلی – شکیب شجره، بازیگر فیلم «دست تنها» در یک برنامه تلویزیونی در پاسخ به این سوال که معمولاً سینمای امیرحسین ثقفی فضای خاص دارد و تا حدودی شاهد رگه‌های کیمیاوار و انسان‌های سرگشته هستیم، گفت: امیرحسین ثقفی جزو هنرمندان مولف است، که در خلق کار‌های هنری ارزشمند است. وقتی ایشان شخصیت نقشم را توضیح داد، من از امیرحسین دو روز فرصت خواستم. من برای هر شخصیت یک دفترچه از گذشته، خصلت‌های روانی و … دارم. از امیرحسین ثقفی یکسری سوالات پرسیدم و او شروع به جراحی نقش کرد. از آن موقع تازه کار من به عنوان بازیگر شروع شد.

شجره ادامه داد: اصولاً عادت ندارم به نقش نزدیک شوم، بلکه دوست دارم نقش در من بیاید. به اصطلاح شرقی‌ها مثل یک نی خالی خودم را به نقش بسپارم، تا در من بدمد. نه اینکه من به نقش بگویم چه چیز را در من بدم. وقتی چنین فضایی را برای خودم درنظر می‌گیرم، سختی‌هایی به همراه دارد؛ من از نظر سه گانه احساسی که استانیسلاوسکی گفته، از نظر مولد انرژی، ریتم، گذشته، گره‌های روانی، عقده‌ها و … در خلوتم روی نقش کار کردم. از اینجا به بعد هر آنچه نقشم می‌خواهد، پیاده می‌کنم. به خدا قسم نقشم قاتلم است.

بازیگر فیلم «دست تنها» در پاسخ به این سوال که نگاه تخصصی‌ات به دنیای بازیگری و پیش داستان، به رشته تخصصی‌ات در بازیگری بر می‌گردد؟ توضیح داد: بله، من در استرالیا بازیگری خواندم و یک روشی برای خودم دارم و ورکشاپ آن را برگزار می‌کنم. بازیگر طبق این روش باید از لحاظ فیزیکی، روحی، روانی، صحبت کردن و نشستن تغییر کند و به صورت ناخودآگاه تبدیل به شخصیت شود. نه اینکه به صورت خودآگاه بگوییم فلان شخصیت اینگونه است. چون حقیقتاً آدم با فکر کردن به نقش دست نمی‌یابد و نقش تبدیل به ادا و دروغ می‌شود.

وی افزود: مایزنر جمله معروفی دارد، که می‌گوید: بازیگر دروغگوست. یعنی ما در بازیگری دروغ می‌گوییم. ولی دروغ را صادقانه می‌گوییم، تا تماشاگر باور کند. اگر تماشاگر بفهمد من دروغ می‌گویم، مرا باور نمی‌کند. بنابراین، من احساس می‌کنم بازیگر باید به صورت ناخودآگاه به شخصیت تبدیل شود. بعد از اینکه درونی‌سازی اتفاق افتاد، احساس کردم باید با گاری در بازار کار کنم. حدود ۱۵ تا ۲۰ روزی پشت مسجد سید اسماعیل (ع) رفتم و به عنوان گاریچی کار می‌کردم.