همراه با جشنواره فیلم فجر؛

تجربه جدید فیلمسازی ابراهیم حاتمی‌کیا منجر به خلق اثر ماندگاری در سینمای ایران شده و توانسته واقعه ای تاریخ و قرآنی را در بستر سینما روی پرده ببرد.

به گزارش خبرنگار آنا، «موسی کلیم الله (ع)؛ به وقت طلوع» نسخه سینمایی مجموعه تلویزیونی «موسی کلیم الله (ع)» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا و تهیه کنندگی محمود رضوی است که در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر حضور دارد.

این فیلم تلاشی ستودنی و روایتی بی پیرایه از تولد حضرت موسی (ع) است. داستانی قرآنی و البته بار‌ها شنیده شده که به خاطر وجوه دراماتیک و فراز و نشیب‌هایی که دارد همچون قصه یوسف پیامبر (ع) از هر زبان که شنیده شود نامکرر است.

ابراهیم حاتمی کیا پس از چهار دهه  تنفس و طبع آزمایی در حوزه‌های مختلف موضوعی، باز هم خط شکنی کرده و این بار تاریخ کهن و  داستان تولد برآمدن پیامبری اوالعزم و دوران ساز را محور فیلم‌خود قرار داده است.

فیلم با سکانس کابوس فرعون، آغازی جذاب و تکان دهنده دارد. بهنام تشکر با صدای بم و مدیریت شده، نگاه غرورآمیز و از بالا و فیزیک جسمانی مناسب به خوبی از پس این نقش برآمده است. بهاره کیان افشار در نقش حضرت آسیه نیز اگر چه به اقتضای مراحل داستان هنوز حضور پررنگی در روند داستان «موسی کلیم الله»  ندارد، اما با همین حضور اندک نیز تصویری دلپذیر از این بانوی پرهیزگار ارائه داده است.

شکیب شجره در نقش «راموس» با تکیه بر توانمندی‌های خود و فیزیک  خاص چهره و بدن، بخش عمده ای از شرارت فرعونیان را به دوش می‌کشد. هرچند در برخی سکانس‌ها بازی او اغراق آمیز شده و به نظر می‌رسد که به جای دیالوگ گفتن در حال ایراد خطابه است. فرهاد آییش نیز  در هر دو نقش که در این اثر به عهده دارد یعنی آبونیس‌خوابگزار اعظم فرعون و آوریل دین از و پرهیزگار به خوبی توانسته دو شخصیتی را که در منتهی الیه نقش منفی و مثبت هستند به خوبی ایفا کند.

زوج علیرضا کمالی و مریلا زارعی در نقش «یوکابد» و«عمران» (پدر و مادر حضرت موسی (ع)) نیز بازی‌های استانداردی از خود به نمایش گذاشته آمد. مریلا زارعی نشان داد که در ارائه بازی حسی توانمندی فراوانی دارد. سکانس رها کردن نوزاد در نیل و خداحافظی «یوکابد» با پسر دلبندش تأثیرگذاری لازم را داشت و در سایر سکانس‌ها نیز بازی به اندازه  و کاملی را از او شاهد بودیم.

اما شاید مزیت بزرگ و منحصر‌به‌فرد فیلم موسی کلیم الله ظرفیت‌های فنی این فیلم در‌ حوزه  جلوه‌های ویژه و طراحی بخش‌های مختلف با هوش مصنوعی باشد. استفاده از فناوری‌های روز دنیا و ترکیب آن با خلاقیت عوامل جوان این بخش‌ها  نقطه عطفی در سینمای ایران است. تقریبا تمام فیلم در  داخل استودیو  های بزرگ وبا تکیه بر هوش مصنوعی و فناوری پرده سبز ضبط شده و تمام دکور‌های و طراحی صحنه نیز با تکیه بر همین فناوری طراحی شده است.

با این حال به نظر می‌رسد به اقتضای محتوای تاریخ و حماسی فیلم جای برخی لوکیشن‌های خارجی و تصاویر خارج از استودیو نیز در این اثر خالی است. چرا که فیلم بیش از اندازه ساختار یک تله تئاتر نزدیک شده و گاهی طراحی صحنه و رنگ آمیزی و فضاسازی آن توی ذوق میزند.

درمجموع تجربه جدید حاتمی کیا  منجر به خلق اثر ماندگاری در سینمای ایران شده و توانسته قصه‌ای شیرین را در بستر سینما روی پرده ببرد.