به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه یونیوِرس‌اسپِیس‌تِک در گزارشی آورده است: در ۱۸ فوریه ۱۹۳۰ (۲۹ بهمن ۱۳۰۸)، کلاید تامبا (Clyde Tombaugh)، اخترشناس، پلوتون (پلوتو) را کشف کرد. سالیان سال، پلوتون در تصاویر تلسکوپ به صورت نقطه‌ای مبهم ظاهر می‌شد. اطلاعاتی وجود نداشت که نشان دهد این دنیای دور و سرد واقعاً چگونه است.
زمانی که فضاپیمای نیو هورایزِنز (به معنای افق‌های نو) در سال ۲۰۱۵ میلادی از پلوتون بازدید کرد، همه‌چیز تغییر کرد. تصاویری که این فضاپیما مخابره کرد با آنچه دانشمندان انتظار داشتند کاملاً متفاوت بود: جهانی با آسمان آبی، کوه‌های یخی، برف متان و البته قلب معروف.
۱۸ فوریه امسال، نود و پنجمین سالگرد کشف پلوتون بود. اکنون، تصاویر زیبایی از این سیاره کوتوله وجود دارد که باعث می‌شود به این بیندیشیم که «آیا اخترشناسان اشتباه کردند که آن را از فهرست سیاره‌ها حذف کردند؟»
رنگ‌های طبیعی پلوتون
اگر می‌توانستیم به پلوتون سفر کنیم، با تصویر زیر مواجه می‌شدیم. رنگ‌های طبیعی پلوتون، که قبلاً سیاره نهم محسوب می‌شد، مانند رنگ‌های تصویر زیر به نظر می‌رسد. تصویر از فاصله ۳۵ هزار کیلومتری ثبت شده که با ارتفاع مداری ماهواره‌های زمین‌ثابت مقایسه‌شدنی است.
قلب پلوتون
معروف‌ترین بخش پلوتو «قلب» معروف آن است که ناحیه تامبا (Tombaugh Regio) نامیده می‌شود. بخش غربی آن که به عنوان اسپوتنیک پلانیتیا (Sputnik Planitia) شناخته می‌شود، یکی از شگفت‌انگیزترین ساختار در کل منظومه شمسی است. اسپوتنیک پلانیتیا یک دشت صاف و تقریباً بدون دهانه به قطر ۱۵۰۰ کیلومتر و پوشیده از یخ نیتروژن است. فرض بر این است که کل این منطقه یک گرداب غول‌پیکر است که پی‌درپی با نیتروژن پر می‌شود.
«ساحل» پلوتون
این تصویر یک «ساحل» منحصربه‌فرد (مرز بین اسپوتنیک پلانیتیا در سمت راست و کوه‌های قدیمی‌تر اطراف در سمت چپ که از یخ تشکیل شده‌اند) را نشان می‌دهد. هر از گاهی، بلوک‌های یخی از آن‌ها جدا می‌شوند و سپس مانند کوه‌های یخ شناور در آب، در دریای وسیع نیتروژن شروع به حرکت می‌کنند.
برف متان و مواد آلی
برخی کوه‌ها و دهانه‌های پلوتون مانند قله‌های روی زمین کلاهک برفی دارند؛ تفاوت آن‌ها در این است که به جای یخ از متان منجمدشده تشکیل شده‌اند. هیچ برفی در پایین دهانه‌ها وجود ندارد. آن‌ها با مخلوطی از مولکول‌های آلی پیچیده به نام تولین پوشیده شده‌اند.
آسمان آبی پلوتون
جَو پلوتون بسیار نازک است؛ اما ساختار پیچیده‌ای دارد و از لایه‌های فراوان غبار هیدروکربنی تشکیل شده است که به رنگ آبی است. تصویری که توسط فضاپیمای نیو هورایزنز ثبت شده، لحظه‌ای را نشان می‌دهد که سیاره کوتوله، خورشید را پوشانده است. پلوتون پس از زمین، دومین جرم منظومه شمسی است که آسمان آبی دارد.
