به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، «رها» تلاشی برای یادآوری  ملودرام‌های اجتماعی موفق در دهه‌های هفتاد و هشتاد است جایی که خانواده و بحران‌هایی که گریبانگیر این نهاد دیرپا می شود هسته اصلی درام را تشکیل می‌داد. این هسته موضوعی،  برای مخاطبان قدیمی‌تر سینما جذابیت‌های خاص خود را دارد و یادآور فیلم‌های خاطره سازی  همچون «زیر پوست شهر»، «زرد قناری»، «نرگس»، «یک بار برای همیشه»، «بوتیک»، «شهر زیبا» و… است. «رها» در این مسیر رگه‌هایی از فیلم‌های اجتماعی دهه نود و آثار شاخصی، چون «متری شش و نیم»، «ابد و یک روز»، «آستیگمات»، «بدون ناریخ، بدون امضاء»، «برادران لیلا »و… را نیز در بطن خود دارد.

در «رها» فیلمنامه‌ای که در ابتدای اثر، محکم و باچفت و بست به نظر می‌رسد، پس از بروز بحران اصلی و‌ گره افکنی‌های ناشی از آن، دچار گسست‌های منطقی و روایی می شود. با این حال بازی خوب شهاب حسینی در نقش «توحید» و غزل شاکری در نقش همسر او تا اندازه ای این ضعف را پوشش می دهد. این زوج، نماینده طبقه فرودستی هستند که احتمال در زمان ازدواج در تقسیم‌بندی‌های مألوف و مرسوم در دایره طبقه متوسط قرار داشتند و به خاطر شرایط سخت اقتصادی دو دهه اخیر و بیکاری مرد خانواده با وجود داشتن دو فرزند نوجوان، دچار مشکلات فراوانی شده‌اند.

بحران‌ها و اتفاقات پیاپی همچون آوار بر سر خانواده‌ای رنجور و آسیب دیده فرود می‌آیند و در این میان آن چه قربانی می‌شود «اخلاق» است. شاید همین نکته وجه تمایز «رها» و آثار موفق و موثر اجتماعی در دهه‌های شصت و هفتاد باشد.

فیلم با ریتمی مناسب آغاز می‌شود و مخاطب گام به گام همراه شخصیت‌ها به پیش می رود. در این میان شهاب حسینی با تکیه بر تجارب گرانسنگ خود و با بهره‌گیری از ظرایف بازیگری به خوبی توانسته نقش مردی میانسال که در اداره اقتصادی خانواده خود ناکام مانده است را ایفا کند. او به درستی از نقش آفرینی‌های مشابه چنین شخصیت های از جمله در فیلم «جدایی نادر از سیمین» فاصله گرفته است.

 این گونه است که علاوه بر خشونتی که گاه به گاه فوران می‌کند، مهر پدرانه را نیز چانشی شخصیت کرده است. غزل شاکری هم توانسته پس از فیلم سینمایی «روایت ناتمام سیما» بار دیگر تصویری از زنی رنج‌دیده طبقات پایین را به تصویر بکشد. اتفاقات تلخی که پیاپی رخ می‌دهد تا اندازه‌ای توانسته مخاطب را با خود همراه کند، اما از جایی به بعد مخاطب انگار از رودست خوردن‌های پیاپی هم خسته می‌شود و در پی مفری برای قرار از این همه فلاکت است. اگر چه فیلم توانسته بدون افتادن در دام «سیاه نمایی» تلخی بی پایان یک زندگی متشنج را نشان دهد، اما به نظر می‌رسد سید علی حسینی در مقام فیلمنامه نویس، غلظت این داروی تلخ را افزایش داده و همین موضوع به پاشنه آشیل این فیلم تبدیل کرده است.

با این حال به اذعان اغلب اهالی رسانه، «رها» را می‌توان در کنار فیلم «بچه مردم» که اتفاقا پس از «رها» روی پرده رفت از آثار خوب و قابل قبول جشنواره چهل و سوم تا پایان روز سوم دانست.